Boeddhisten mediteren niet
De overgrote meerderheid van alle boeddhisten wereldwijd mediteert niet. Het boeddhistische pad bestaat uit meer dan meditatie alleen.
Dit schrijft Lewis Richmond in de internetkrant The Huffington Post, in april onderscheiden met de Pulitzer Prize.
Selectief begrip
Richmond stelt dat de westerse neiging boeddhisme gelijk te stellen aan meditatie een selectief begrip van boeddhisme verraadt. Behalve meditatie wijden boeddhisten hun aandacht bijvoorbeeld ook aan ethiek, intellectuele studie en persoonlijke ontwikkeling.
Hij illustreert dit met een voorbeeld uit eigen ervaring. De Japanse boeddhistische gemeenschap in San Francisco in de jaren ’60 gedroeg zich in veel opzichten als traditionele kerkgangers. Voor hen stond niet meditatie centraal, maar het wekelijks bijwonen van een preek en het gezamenlijk reciteren van teksten en gebeden.
Weinig interactie
Hoewel het hoofd van de Japanse gemeente, de nu vermaarde Shunryu Suzuki, hen welkom heette in de Sokoji tempel, leefden westerse bekeerlingen en etnische boeddhisten in hun religieuze beoefening langs elkaar heen.
Dit is ook nu nog het geval. Hoe wijdverbreid meditatie ook mag zijn, Richmond ziet nog steeds weinig interactie tussen beide groepen.
Hij betreurt dat hij niet meer moeite heeft gedaan zijn Japanse mede-boeddhisten beter te leren kennen, omdat hun ervaring en perspectief zijn beoefening van het boeddhisme hadden kunnen verrijken.
Universeel karakter
Meditatie heeft een universeel karakter, zegt Richmond, en is niet alleen voorbehouden aan boeddhisten. ‘Stil zitten is niet intrinsiek boeddhistisch. Het is het geboorterecht van ieder mens. De historische Boeddha ontdekte alleen maar wat altijd al waar is geweest.’
Iedereen kan mediteren, meent Richmond, maar in Azië gaan veel kloosterlingen zo gebukt onder eeuwenoude tradities en patronen dat dit hen afhoudt van deze universele praktijk.
Pak slaag
Hij citeert in The Huffington Post een Japanse monnik die versteld stond toen hij zag hoe graag veel bekeerlingen mediteren. ‘Hoe krijg je dat voor elkaar zonder hen te slaan?’
In zijn eigen tempel hebben de jonge monniken een hekel aan meditatie. Ze beschouwen het als een vervelende vorm van corvee.
Receptie van meditatie
Behalve Richmond houdt ook Carl Bielefeldt, godsdienstwetenschapper aan Stanford University, zich bezig met de receptie van boeddhistische meditatie in het Westen.
Hij verklaart de massale belangstelling voor meditatie vanuit de praktische indruk die het boeddhisme maakt. ‘Het is een religie die je iets te doen geeft: een nuttige of therapeutische beoefening.’
Bielefeldt stelt vast dat pas sinds de 20ste eeuw geprobeerd wordt meditatie ook buiten het klooster te onderwijzen. De meest populaire vormen daarvan -waaronder mindfulness- zijn weinig technisch en worden vooral buiten Azië gepraktizeerd.
Lees ook
> Lewis Richmond: Why Most Buddhists in the World Don’t Meditate
> Profiel Lewis Richmond
> Stanford scholar tracks meditation’s migration
> Profiel Carl Bielefeldt
Geef een reactie